Z dnia Halloween od Aniuschan

Opowiadanie od Aniuschan
To był ciepły wieczór trzydziestego pierwszego października. Oglądałam wtedy myszki w chatce. Wszystkie - co do jednego - miały upiorne stroje. Wspinały się po kamieniu, stały na stołach. Na mojej mapce. Byłam szczęśliwa. Ta chatka została aż do tego dnia.
  Co było niespodziewane? Wszyscy szamani, wódz i Rozrywka byli aktywni. Leniwie wyciągnęłam się. Po roomach łazili moi znajomi, a mi się nawet nie chciało. Czasami chatkę odwiedził jakiś z nich zapraszając do niego. Ciągle odmawiałam.

  Tego dnia wiele myszek prosiło mnie o pomoc, poradę. Nie spodziewane, czyż nie? Bardzo dziwne. Jakby postanowili pomęczyć tym razem mnie.

  Nagle, przed oczami, zamigotała mi figura Marzenie. Szybko wstałam i przetarłam oczy, jednak jej nie było przede mną.

- Marzenie? - wyszeptałam
- Cześć Aniu! - krzyknął ktoś za mną.

  Przestraszyłam się. Porządnie. W tym samym momencie odwróciłam głowę i ujrzałam wyszczerzoną Marzenie. Westchnęłam i położyłam łapkę na biodrze.

- Chciałaś mnie przestraszyć, co. - powiedziałam uśmiechając się.
- Niee, dlaczego miałabym to robić? - zaśmiała się
  Wokół nas zebrała się spora liczba myszek. Ruszyłam ręką jakbym odpędzała muchę, w zamiarze rozproszenia ich.
- Więc tak. Coś się stało? W czymś mogę pomóc? - zapytałam
- Nic się nie stało. Po prostu... - Marzenie uśmiechnęła się tajemniczo - Chciałam Cię zaprosić na pewną imprezę.

  Zdziwiłam się. Jakie przyjęcie? Ja o niej nie wiem? Nie zrozumiałam jej. Kiedy tak rozmyślałam, Marzenie ukucnęła, wzięła długopis i kartkę nie wiadomo skąd oraz nabazgroliła coś. Po chwili rzuciła papierek w moją stronę. Ledwo złapałam. Ze skupieniem zaczęłam czytać. Było to zaproszenie na room z szamanami, nią i Rozrywką. Czytając kiwałam głową. A tak z innej beczki - było tam hasło do tego pokoju. Po przeczytaniu kartki podniosłam głowę i rozejrzałam się, jednak Marzenie nie było. Jak widać poszła.
  Po chwili wyszłam z chatki i pobiegłam na miejsce spotkania. Przed wejściem zobaczyłam żelazny płot, a przed nim - znudzony robot czekający na poprawne hasło. Przy nim, zauważyłam tłum - a raczej kilkanaście - myszek. Wszystkie były mi obce i na pewno nie znały hasła. Przepchnęłam się obok nich i szepnęłam robotowi klucz do pokoju. Nagle, jakbym się przeteleportowała, pojawiłam się wśród osób zaproszonych. Co dziwne było - cały czas była jedna mapka - z wzgórzami, cmentarzem i małymi, kamiennymi domkami. Po moim wejściu usłyszałam wiele powitań.
  Rozejrzałam się. Lekki razem z Znajomą i Adamem rozpalał ognisko. Binor opierając się o drzewo szykował małe walce - jak się okazało były to lampiony. Patjii i Minicoin szykowały dziwny napis. Słyszałam śmiechy - pewnie od Natchnienie i Liberrate. Marzenie razem z Rozrywką zajmowały się dużym aparatem.

Westchnęłam. Poprawiłam moją maskę i ruszyłam w stronę rozpalających ogień. Jak już się pojawiłam obok, uśmiechnęli się szeroko.
- Pomóc Wam w czymś? - zapytałam
- Już nie trzeba. - odparła Znajoma

- Ale... Masz latarkę? Adam coś wymyśla.- zapytał Lekki

- Ano, chyba mam. - mruknęłam

  Zaczęłam przeszukiwać swój ekwipunek. Było tam sporo rzeczy - od czapki przez kredki do ciastek. Ale odnalazłam tam latarkę. Wyjęłam moją zdobycz i uniosłam do góry z triumfalnym uśmiechem.

- Ta dam! - westchnęłam
- Świetnie. Pożyczę, nie obrazisz się?- zapytał Adam
- Jasne. - kiwnęłam głową, podając mu latarkę.
  Adam wyszczerzył się, zabrał moją rzecz i zniknął w którymś z domków, zaś Znajoma ruszyła za nim. Spojrzałam na Lekkiego.
- Czyli zostaliśmy sami co? - westchnęłam siadając przy ognisku.
- Tak, dokładnie. - odparł
  Usiadł koło mnie. Wyciągnęłam łapki przed siebie, ogrzewając je ciepłem. Milczenie mi odpowiadało - Lekko był koło mnie. Przez głowę przelatywało mi sporo wspomnień. Czasami zerkałam na niego, ale on zawsze miał zamyślony wyraz twarzy.
- O czym tak myślisz? - zapytałam w końcu.
- O niczym, Aniu. - odpowiedział
  Westchnęłam. No i mi nie powiedział. Oparłam głowę na jego ramieniu, patrząc w kierunku Marzenie i Rozrywki. Wspaniale się dogadywały.Co jakiś czas jedna z nich wybuchała śmiechem. Nim się spostrzegłam, wokół ogniska zebrali się wszyscy.

 - Opowiem Wam historię... - zaczął Adam oświetlając twarz latarką.- To była noc. Trzydziestego pierwszego października. Taka sama jak ta..
  Pewna grupa myszy postanowiła odwiedzić jeden z kamiennych,starych domów. Razem wybrali się pod chatę, a przed nią, jedna z nich uznała, że jest tak odważna, że wejdzie sama. Dzielnie ruszyła, jednak już nigdy potem nie wróciła. Po długim oczekiwaniu, jej przyjaciele usłyszeli przerażający krzyk, a potem w oknie pojawił się cień. Przestraszeni uciekli z miejsca zdarzenia, jednak i ich złapała przedwczesna śmierć.

- Krąży legenda, że każdy kto opuści przyjaciół i wejdzie sam do kamiennego domu, zginie marnie razem z nimi. - dokończył Adam, wybuchając potwornym śmiechem.

  Dygotałam ze strachu za Lekkim, razem z Marzenie i Rozrywką. Za Binora wyglądały Minicoin i Patjii. Dzielnie na swoich miejscach utrzymali się pozostali.
- Niezła historia, co nie? - zaśmiał się Adam
- Niezła? Przerażająca! - odparła Patjii.
  Uspokoiłam się i razem z resztą przestraszonych wróciłam na swoje miejsce.
- Nie no, słyszałam gorsze - rzuciła Liber - Na przykład o myszach zombie.
  Zachichotała. Szybko odebrała moją latarkę Adamowi i zaczęła opowiadać. Po niej opowiadało jeszcze parę osób. Po strasznych historiach, Marzenie zarządziła zrobienie pamiątkowego zdjęcia. Zgłosiłam się do włączenia aparatu. Wszyscy natychmiast się ustawili. Patjii oparła się o drzewo przysypiając. Z drugiej strony Binor, z lampionem w nogach przyglądał się Minicoin, wiszącej na transparencie. Blisko niej, na jednym z wzgórz usiadły na kocu Marzenie i Rozrywka uśmiechnięte, przygotowując się do wypuszczenia lampionu. Pod nimi, na pagórku ulokowała się Znajoma kolorując swój lampion. Obok niej stał Adam pokazując jej swój - kasztanowy. Blisko nich był Lekko, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Dalej na kocu znalazły się Liberrate i Natchnienie, próbując nie wybuchnąć śmiechem - pewnie coś kombinowały, bo ujrzałam jak podają sobie łapki.

  Po włączeniu aparatu zawahałam się. Miałam pół minuty na pójście tam i zrobienie jakiejś pozy, ale nogi odmawiały mi współpracy.  Widząc moje zmieszanie Lekko podszedł do mnie i pociągnął za sobą. Zarumieniona ruszyłam za nim. Cyk. I było po zdjęciu.

 Opowiadanie napisane przez Aniuschan. Rysunek zrobiony przez Aniuschan